ท่านเป็นนักวิชาการที่สำคัญที่สุดของบ้านปากลัด เป็นผู้หนึ่ง ที่มีโอกาสสอนหนังสือในมัสยิดอัลหะรอม เป็นผู้ที่มีวิชาการที่สูงส่ง
อันเป็นที่ยอมรับของ อัลมัรฮูมครูเลาะพริกโดยได้กล่าวว่า“ในเขตทวีปเอเชียนี้จะหาผู้ใดที่มีความรู้มากไปกว่าอัลมัรฮูม ครูมุสตอฟา ปากลัด แห่งประเทศไทย กับ อัลมัรฮูมโต๊ะครูกะบาลี รัฐกลันตัน แห่งประเทศมาเลเซีย ไม่มีอีกแล้ว” ผู้ที่ยืนยันคำกล่าวอันนี้ ฮัจยีรอซีดยาโก๊บ เป็นที่เล่ากันว่าคนไทยที่ไปศึกษาที่นครมักกะห์ในยุคนั้น คือ ลูกศิษย์ของท่านเกือบทั้งสิ้น อันได้แก่ อัลมัรฮูมครูอิสมาแอล (วัดกลาง) อัลมัรฮูมครูละมุด(พญาไท) อัลมัรฮูม ครูเลาะห์ (ลาดพร้าว) อัลมัรฮูม ครูฮีม (ลาดพร้าว) อัลมัรฮูมครูต่วนสุวรรณศาสตร์ (อตีตจุฬาราชมนตรี) บ้านพักของท่านที่นครมักกะห์อยู่ทางด้านไซแอ อาล ช่วงหนึ่งท่านได้กลับมาใช้ชีวิตที่ที่บ้านปากลัด บ้านของท่านอยู่หลังวัดเชียงใหม่ซึ่งก็คือ หลังโรงเรียนวัดกลางในปัจจุบัน ท่านได้สอนหนังสือที่บ้านของท่านเป็นหนังสือภาษาอาหรับ ในขณะที่พี่ชายของท่าน(อัลมัรฮูม แชเซ็น) สอนอัลกรุอานอยู่อีกหลังหนึ่ง หากพี่ชายของท่านได้อ่านผิดไปสักเล็กน้อยท่านจะเดินปบอกทันที ท่านเป็นที่เคารพนับถือของบุคคลทั่วไปในปากลัด ชาวมอญและชนต่างศาสนาในยุคนั้นรู้จักท่านในนาม “โต๊ะจำปา”